Porównano wyniki niewidomych/niedowidzących dzieci i nastolatków przed i po treningu słuchowym oraz treningu muzycznym w niektórych zadaniach słuchowych (dyskryminacja wysokości dźwięku, kategoryzacja wysokości dźwięku, pamięć wysokości dźwięku, lateralizacja nieruchomego dźwięku bębna, lateralizacja jednego lub dwóch poruszających się pojazdów silnikowych). W treningu słuchowym osoby badane były aktywnie zaangażowane, tj. musiały odpowiadać na pytania związane z prezentowanym materiałem dźwiękowym. Trening muzyczny opierał się na biernym słuchaniu dźwięków prezentowanych zgodnie z Metodą Tomatisa. Efektywność treningu (słuchowego lub muzycznego) mierzono jako różnicę między wynikami testu weryfikującego przed i po treningu, w którym osoby badane były proszone o wykonanie wspomnianych na początku zadań słuchowych. Osoby biorące udział w badaniu zostały podzielone na dwie grupy wiekowe: 7-12 lat i 13-19 lat. Zgodnie z wynikami, trening słuchowy był korzystny dla niewidomych lub niedowidzących nastolatków, szczególnie w odniesieniu do zadań lateralizacji. W przypadku małych dzieci trening słuchowy nie był tak skuteczny jak w przypadku nastolatków. Wykazano jednak, że trening muzyczny był dla nich ogólnie korzystny, chociaż żadne z zadań weryfikacyjnych nie było uprzywilejowane.
